İki hafta önceydi.Bana ayakkabı almak için gittiğimiz mağazadan eşime ayakkabısı için taban alıp eve döndük.Ayakkabısına bir numara büyük gelen tabandan kestiği küçücük parça yere düştü.Babasını dikkatle izleyen yer cücesi sevinç naraları atmaya başladı birden.AYDEDEEE!!! AYDEDEEE!işte o günen beri hayatımızda aydede.Onunla yatıp onunla kalkar olduk günlerdir.Geceleri kabusumuz oldu.Uykulardan uyandık aydede çığlıklarıyla.Koca yatakta kaybettik o küçücük aydedeyi,dakikalarca aradık,ağladık,bulmadan uyuyamadık.O küçücük avucuna sabaha kadar sığdırdığı aydedeyi uyandığında avcunda görünce de koskoca mutluluklar yaşadık.Ama aydede benim kabusum oldu artık.İki hafta sonunda o lastik parçasını odasında fosforlu ay ve yıldızlardan oluşturduğumuz gökyüzüne astık onun da rızasıyla.Sabah oldu,uyandığımızda aydede artık yoktu hayatımızda.(gece yerçekimine daha fazla direnemeyip yatağının arkasına düşmüştü ve almak pek de mümkün değildi.)Aydedesiz iki gece geçirdik,ama ne gece.Dakikalarca ağladı,ağladı...Yine de unutmadı.Zaten sinir harbine dönüşen uyku saatlerimiz aydede sayesinde daha da çıkmaza girdi.
Offff....Ne unutturmaya gönlüm razı oluyor aydedeyi,ne de hayatımıza yeniden sokmaya cesaret edebiliyorum.Ne yapmalı şimdi?Annecim vazgeçsen artık şu AYDEDEDEN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder